www.philippevindevogel.be

CASCIA, Heilige Rita, Italië

OP BEDEVAART GAAN    BEZINNING

Priester Philippe Vindevogel

Wat is ‘ op bedevaart gaan ? ‘

Eigen aan elke godsdienstbeleving of het ervaren van iets wat ons leven vult hebben wij specifieke plaatsen die we in het leven willen opzoeken waar we in dieper contact in voeling komen met datgene of diegene die ons ten diepste boeit of vervult.

Zo kennen we veel bedevaartplaatsen, vooral opgezocht door katholieke en oosterse christenen. In vele godsdiensten ontwaren we vromen van bedevaarten. Anderzijds zien we ook een soort zoeken naar plaatsen van ‘stars’ en ‘ vedetten’. Meest bekend misschien is Memphis en Elvis Presley.

Wij vinden zoveel meer in bvb. Lourdes, Fatima, Scherpenheuvel, Banneux en vul zelf maar verder aan. Grote en kleine plaatsen waar de hemel de aarde reikt.

Uiteraard is onze invulling niet werelds en vele ‘stars’ ten spijt, komen ze hier niet in aanmerking voor het veel rijkere van het ‘ op bedevaart gaan ‘.

‘ bidden ‘ en ‘ varen ‘

Doe je het te voet, met de fiets, alleen of in groep, telkens is het een onuitgegeven beleving in geloof en een ontelbare rijkdom voor onszelf en anderen. We luisteren naar God in onszelf, de naaste en de schepping. Dat zijn de drie steunen op een pelgrimsweg. Ontdekken en bidden op die drie eigen manieren. We ‘baren’ op de genade van God en we mogen dat uiten in liederen, psalmen en gezangen, of gewoon met een kaars of zo, dit kaarsje dat ons gebed verder zet.

Welke bedevaarten ?

Sinds zijn bestaan is de mens op stap. Hij vaart op een traject naar ontdekken en telkens nieuwe horizonten vinden. De mens zoekt met andere woorden naar zingeving op aarde en wandelt naar een oneindige bestemming in een durend parcours. In het Oude Verbond trok men naar Sion, naar Jeruzalem met psalmen en liederen.

De Christen schrijdt naar de eeuwigheid zoals zeelui langs rivieren en op zeeën varen in tij en ontij. De gelovige zoekt hoogten die verwijzen naar het hemelse ideaal ( Guido Gezelle Gij badt…. ) In deze meimaand mogen misschien weer gedacht worden aan die eenvoudige bedetochten naar onze eeuwenoude kapelletjes. Onze processie is een plaatselijke tocht van onschatbare waarde!

De mens is een ontdekkingsreizger in dit leven naar idealen hogerop via wegen in de tijd, gebeiteld in jaarkringen tussen geboorte en dood en eens de uitweg vinden in de schoot van de aarde die verwijst naar goddelijke plaatsen.

‘ Bedevaarten ‘ hebben in de Christenheid steeds een voorname plaats ingenomen. De Christen gelovige wil wandelen en zich begeven naar plaatsen die herinneren of verwijzen naar de Heer. Maar tevens ook naar daar waar sterke getuigen, heiligen, zaligen en kleinen en eenvoudigen van de Heer geleefd hebben en gewerkt. Tevens zijn die plekken hoogtepunten in het Kerkelijke leven.

Naast plaatsen die verwijzen naar Jezus Christus vinden wij vooral die oorden belangrijk waar zijn Moeder Maria sterk aanwezig was en is.  Voorbeelden ven Heiligen scheppen vreugde als we ons dicht weten bij hun werk en leven.

De Christen vindt in een bedevaart een voortschrijden op het ritme van het bidden, de bekering/ biecht, de onthechting en het ‘ zijn bij God ‘!

Een gebed is van essentieel belang. De veelheid van gebeden van de pelgrim doet ons denken aan de brede waaier van redenen om eens op bedevaart te gaan.

 “ en nu begint de bedevaart ! “

Na elke bedevaart zijn mijn laatste woorden als begeleidend priester aan hen die het geluk gehad hebben een bijzondere plaats te mogen vinden: “ en nu begint pas de bedevaart! “. Veler ogen fronsen en vragen me of ik me niet vergis? En nee hoor. Geen foute melding, maar in de realiteit van elke dag waar we zijn of komen hebben wij de bijzondere christelijk opdracht de vreugden en genaden die we ontvingen ook door te geven én te bele.ven. Op bedevaart gaan is niet zoals een gewone reis waar we even het album terug open slaan in winterdagen, maar het is een levende houding. De genade krijgen op bedevaart te kunnen gaan is een opdracht naar hen toe die dit niet kunnen en een plicht voor ons die op onze bedevaart genaden mochten ontvangen, die ook aan anderen te brengen. Eigenlijk is heel ons geloofsleven één bedetocht.

Op weg met de leerlingen van Emmaüs

En nu, na Pasen en in de meimaand, laten we op stap gaan als die leerlingen die terug naar huis gingen, ontgoocheld na Jezus kruisdood. Ook wij herkennen ons in hen, zoekend, radeloos soms, met eigen zaken bezig en niet vinden, noch ‘zien’. Zeker in deze kille wereld waar diepgang zo zeldzaam lijkt. Laten we de verrezen Heer herkennen als stapgenoot, als ons vertellend van God en de mens in de tijden en zich gevend, totaal in de sacramenten en vooral in de Heilige Eucharistie; Herkennen wij Hem ten volle in Brood en Wijn en keren wij hoopvol en vol enthousiasme terug naar ‘ Jeruzalem ‘ omdat we niet kunnen zwijgen van het grote dat God aan ons doet? Dàt is de bedevaart van het christen-zijn!

foto's: 2017 Lourdes ( mei ) en Assisi ( april ) c Ph.V.